Tuesday, November 13, 2018

Offbeat Odisha चिल्का सरोवराची अदभूत सफ़र (Chilka Lake)

Chilka Lake

कोणार्कचे सूर्य मंदिर पाहून पुरीला पोहोचलो तरी पावसाने पिच्छा सोडला नव्हता. ऐन नोव्हेंबर मध्ये पाउस पडत असल्याने बंगालच्या उपसागरातून उगवणारा सूर्य बघायचा चांस कोणार्कला मिळाला नव्हता. पश्चिम किनाऱ्यावर राहात असल्याने अरबी समुद्रात बुडणारा सूर्य बघायची सवय होती. फोटोग्राफी करायला लागलो तेंव्हा पासून समुद्रात बुडणार्‍या सूर्याची अनेक छायाचित्रे काढली होती. आज समुद्रातून उगवणाऱ्या सूर्याचा फोटो काढण्यासाठी पहाटेच पूरीच्या किनाऱ्यावर दाखल झालो. ढगाळ हवामानामुळे सूर्याने परत हुलकावणी दिली. पण सागर किनार्‍यावरील बागेत आलेल्या बुरख्या हळद्याच्या (Black hooded Oriol) जोडीमुळे सकाळी लवकर उठणे सार्थकी लागले. बुरख्या हळद्याच्या जोडीची भरपूर छायाचित्र घेउन गाडीने चिल्का सरोवरकडे निघालो. चिल्का लेकच्या काठावर असलेले सातपाडा हे गाव पूरी पासून ५० किलोमीटर अंतरावर आहे. प्रवासात रस्त्याच्या दोन्ही बाजूला पाणथळ जागाच दिसत होत्या. मधुनच एखादी १० -१२ घरांची वस्ती लागे. घरासमोरही छोटे तलाव होते. त्यात कमळ आणि इतर पाण वनस्पती वाढलेल्या दिसत होत्या. एके ठिकाणी रस्त्याच्या बाजूला चहाची टपरी होती. लुंगी गुंडाळलेले चार गावकरी तिथे चहा पित उभे होते. स्थानिकांशी संवाद साधण्याची योग्य संधी होती. त्यामुळे गाडी थांबवून मी चहा प्यायला उतरलो. पण भाषेच्या अडथळ्यामुळे संवाद फ़ारसा झालाच नाही. थोड्याच वेळात चिल्का तलावाच्या काठी पोहोचलो. 


Black hooded Oriol

Black hooded Oriol

चिल्का हे आशियातले सर्वात मोठे खाऱ्या पाण्याचे सरोवर आहे, तर जगातले दुसर्‍या क्रमांकाचे खार्‍या पाण्याचे सरोवर आहे. ११०० स्क्वेअर किलोमीटरवर पसरलेले हे खार्‍या पाण्याचे सरोवर जमिनीच्या चिंचोळ्या पट्टीने समुद्राशी जोडलेले आहे. कधी काळी भूगर्भात झालेल्या उलथापालथीमुळे जमिनीचा भाग वर येउन समुद्रापासून हे खार्‍या पाण्याचे सरोवर तयार झाले. आजही या सरोवराचा एक भाग समुद्राशी सातपाडा या ठिकाणी जोडलेला आहे. त्याला मगरमुख म्हणतात. सातपाडा येथे चिल्का ऑथिरीटी डेव्हलपमेंट सेंटर आहे. इथे चिल्का सरोवर, त्या परिसरातील, प्राणी, पक्षी, जलचर, मनुष्य जीवन यावर आधारीत कायम स्वरुपी प्रदर्शन मांडलेले आहे. ते पाहून जेट्टीवर पोहोचलो. जेट्टीवर अनेक स्थानिक मच्छीमारांच्या होड्या आणि ओरीसा टुरीझमच्या काही होड्या उभ्या होत्या. सातपाडावरुन या होड्यांमधून आपण चिल्का सरोवराची सफ़र करु शकतो. त्यात चिल्का सरोवराच मुख (मगरमुख) समुद्र आणि चिल्का सरोवरामध्ये असलेला राजहंस बीच पाहाता येतो. चिल्का सरोवरातील डॉल्फ़ीन आणि पक्षी पाहाता येतात. नालबाना हे पक्ष्यांचे बेट पाहाता येते. बहूतेक सर्व पर्यटक सातपाडा ते मगरमुख या परिसरात फ़िरुन परत जातात. पण चिल्काचा सरोवराचा नकाशा पाहील्या पासून ते जास्तीत जास्त कसे फ़िरता येईल याचा मी शोध घेत होतो. पण ओडीसाच्या राजधानीतही जे स्थानिक लोक भेटले त्यांनीही चिल्का सरोवराचा सातपाडा जवळचा भागच पाहिला होता. सातपाडापासून चिल्कात आतवर जाता येते का हे शोधायचे होते.

Satpada, Chilka Lake

सातपाडा हे चिल्का सरोवराच्या उत्तरेला आहे. चिल्का सरोवराच्या दक्षिणेला बारकुल गावात ओरीसा टुरीझमचे पांथ निवास आहे. तेथून कालजाई या चिल्का मधील बेटावर जाण्यासाठी होड्या मिळतात. कालजाई देवी आजूबाजूच्या परिसरात प्रसिध्द असल्याने बारकुलहून दिवसभर मोठ्याप्रमाणावर होड्या काळजाई बेटावर जातात. सातपाडा ते बारकुल अंतर रस्त्याने ११० किलोमीटर आहे. हा वळसा टाळून शक्य असल्यास थेट बारकुल पर्यंत होडीने जावे म्हणून चौकशी चालू केली. एक होडीवाला तयार झाला. बारकुलला जाता जाता काळजाईलाही जाऊ असे त्याने सांगितले. बोट तयार करतो तुम्ही येथेच थांबा अस सांगून तो गेला.

      (शिंपल्यातून मोती काढतानाचा व्हिडीओ पाहण्यासाठी प्ले बटनावर क्लिक करा.)

इतक्यात एक माणूस मोठ्या शिंपल्यांनी भरलेली प्लास्टीकची बादली घेऊन आला. एक शिंपला १०/- रुपयाला होता. तुम्हाला हवे तेवढे शिंपले तुम्ही घेऊ शकता. ते शिंपले तो आपल्या समोर फ़ोडणार त्यातून मोती निघाला तर आपला. सौदा एकदम फ़ायद्याचा होता. त्याने बादलीतून दोन शिंपले काढले आणि एकमेकांवर जोरात आपटले. त्यातला एक शिंपला फ़ुटला त्यात बोट घालून त्याने पहिला मोती बाहेर काढला. हा मोती चांगला मोठा पण ओबडधोबड होता. मोती काढून झाल्यावर त्याने शिंपला बाजूच्या पाण्यात फ़ेकून दिला. आता एकामागून एक शिंपले बादलीतून बाहेर निघत होते. काहीत मोती मिळत, काही रिकामे होते. प्रत्येक नव्या शिंपल्या बरोबर उत्सुकता वाढत होती. एक बादली संपल्यावर दुसरी बादली तो घेऊन आला. बर्‍यापैकी मोती जमा झाल्यावर मोह टाळून बोटीत बसलो. मी, बायको आणि मुलगा असे आम्ही तिघेच त्याच्या बोटीतून ५ तासांचा प्रवास करणार असल्याने आम्हाला या अनोळखी ठिकाणी विश्वास वाटावा यासाठी नावाड्याने येतांना त्याच्या १२ वर्षाच्या मुलाला बरोबर आणले होते. पुन्हा भाषेचा मोठ्ठा प्रश्न आला त्यामुळे त्या मुलाशी गप्पा मारता आल्या नाहीत. 
   
White bellied sea eagle, Chilka Lake

सातपाडापासून मगरमुख पाहून समुद्र आणि चिल्का सरोवरामध्ये असलेल्या राजहंस बीचवर उतरलो. ३२ किलोमीटर लांबवर पसरलेली ही चिंचोळी किनारपट्टी चिल्का लेकला समुद्रापासून वेगळी करते. बीचवर थोडावेळ फ़िरुन बोटीत बसलो. बोट पुढच्या प्रवासाला बारकुलच्या दिशेने निघाली. चिल्का सरोवराची लांबी ६४.३ किलोमीटर आणि सरासरी रुंदी २०.१ किलोमीटर आहे. चिल्का सरोवरात बडाकुडा, ब्रेकफ़ास्ट, हनिमून, कालजाई, कंथापंथा, पारीकुडा, नालबाना (पक्षी अभयारण्य) नौपारा, सोमोलो, सानाकुडा इत्यादी अनेक बेट आहेत. त्यांनी २२३ वर्ग किलोमीटरचा भूभाग व्यापलेला आहे. भार्गवी, दया, माक्रा, मालागुनी या मुख्य नद्या आणि इतर अनेक जलस्त्रोतां मधून या सरोवराला गोड्या पाण्याचा पुरवठा होतो. तर एका बाजूने बंगालच्या उपसागराचे पाणी सरोवरात शिरते. त्यामुळे पाण्याचा खारटपणा कमी होतो. उन्हाळ्यात जेंव्हा नद्यांचा प्रवाह आटतो तेंव्हा पाण्याचा खारटपणा वाढतो. तरीही तो समुद्राच्या पाण्याच्या खारटपणापेक्षा कमीच असतो. त्याची pH Value 7.1 – 9.6 आहे. गोडे पाणी मिसळलेल्या खार्‍या पाण्याला इंग्रजीत Backrish water म्हणतात. हे पाणी समुद्राच्या पाण्यापेक्षा कमी खारट असते. १९८१ मध्ये चिल्का सरोवराला Indian wetland of international importance under the Ramsar Convention हा दर्जा मिळालेला आहे.


Chilka lake

Fisherman in Chilka Lake

सातपाडाच्या आसपास सरोवरचा तळ जास्त खोल नाही. चिल्का सरोवराची खोली किनार्‍या जवळ 0.९ फ़ूट (0.3 मीटर) ते २.६ फ़ूट (0.८ मीटर) आहे. त्यामुळे सूर्यप्रकाश तळापर्यंत पोहोचतो. त्यामुळे या भागात भरपूर पाणवनस्पती वाढलेल्या आहे. पाणी नितळ असल्यामुळे तळ स्पष्ट दिसतो. या पाण वनस्पतीच्या आधाराने अनेक जलचर राहातात. समुद्रातून मासेही या भागात अंडी देण्यासाठी येतात. त्यांना खाणारे भक्षक पक्षांचाही या भागात वावर असतो. या सगळ्यामुळे येथे एक सुंदर इको सिस्टीम तयार झालेली आहे. जसजसे पुढे जात होत होतो तसतसा पाण्याचा रंग गहीरा होत होता. अर्थात तळाची खोली वाढत होती. ठिकठिकाणी मच्छीमारानी जाळी लावलेली होती. काही ठिकाणी छाती एवढ्या पाण्यात उतरुन ते जाळ्या लावत होते. या भागातून होडी नेताना आडवी लावलेली जाळी आली की, आमचा नावाडी होडीचे इंजीन वर उचलून घ्यायचा जाळीवरुन बोट निघून गेली की, पुन्हा इंजिन खाली सोडायचा. बोटीच्या मागच्या टोकावर बसून हे काम अचूकरित्या करणे हे कसब होते. तलावाच्या या भागात भरपूर बोटी होत्या. चिल्का सरोवराच्या काठावरील लोकांचे उदरनिर्वाहाचे मुख्य साधन मासेमारी आहे. तसेच या भागाचा भौगोलिक रचनेमुळे दैनंदिन व्यवहारासाठी आणि वाहातुकीसाठी सरोवर हे उत्तम माध्यम आहे. त्यामुळे  विविध सामानाने भरलेल्या बोटींची येथे ये जा चालू होती.  या सर्व गजबजाटात एका नांगरलेल्या बोटीवर छत्रीच्या सावलीत एकजण शांतपणे झोपला होता.



Fisherman resting in boat, Chilka Lake

बोट पुढे जात होती तशी मासे पकडण्यासाठी लावलेली जाळी आणि बोटी विरळ होत गेल्या. जाळ्यात पकडलेल्या माशांना खाण्यासाठी आकाशात इतर पक्षांबरोबर कावळेही फिरत होते .पाण्यात सूर मारणारे पक्षी, जाळी बांधलेल्या खांबावर दबा धरून बसलेले पक्षी, पायात पकडलेले मासे खाणारे पक्षी अशी अनेक दृश्ये  सरकत्या बोटीबरोबर पाहायला मिळत होती. एके ठिकाणी एका ब्राम्हणी घारीने (Brahminy kite) चोचीत पकडलेला मासा एक कावळा खेचत होता. त्याला कंटाळून घारीने जागा बदलल्यावरही कावळ्याने तिचा पिच्छा सोडला नाही. एका खांबावर White bellied sea eagle आरामात बसला होता. Little Bittern (छोटा तापस), रात बगळा (Night Heron), Marsh harriers इत्यादी अनेक पक्षी जवळून पाहायला मिळत होते. हिवाळ्यातया सरोवरात अनेक स्थलांतरीत पक्षी (Migrated Birds) दाखल होतात. Northern pintail, Gadwall, Northern shoveler इत्यादी बदक (Goose), flamingos आणि १५८ प्रकारचे स्थलांतरीत पक्षी या सरोवराच्या क्षेत्रात येतात. येथील नलबाना बेट यासाठी प्रसिध्द आहे. २०१७ या वर्षा मध्ये येथे ९ लाखाच्या वर स्थलांतरीत पक्षी आल्याची वनखात्याची नोंद आहे. दर दिवशी वनखात्याची परवानगी घेऊन फ़क्त ३० बोटी या नलबाना बेटावर जातात.


Brahminy kite

Brahminy kite & Indian Crow

Fisherman in Chilka Lake

आता सरोवराचा तळ अधिक खोल झाला त्यामुळे या भागात जाळी नव्हती. इतक्यात आमच्या नावाड्याने पाण्यात एके ठिकाणी लक्ष वेधले. पाण्याच्या पृष्ठभागावर दोन Irrawaddy dolphin इर्रावड्डी डॉल्फिनच्या दोन तपकीरी पाठी चमकत होत्या. पाण्या बाहेर लहानशी उडी मारुन ते पुन्हा पाण्यात गडप होत होते . पुढे गेल्यावर अजून चार Irrawaddy dolphin बोटीच्या आजूबाजूला दिसले. या डॉल्फ़ीनचे तोंड (Beak) इतर डॉल्फ़ीन पेक्षा छोटी असते. हे डॉल्फ़ीन नदीच्या मुखा जवळ असणार्‍या कमी खार्‍या पाण्यात (Backrish water) आढळातात. चिल्का सरोवराचे पाणी त्याच प्रकारचे असल्याने आणि Irrawaddy dolphin ही संरक्षित प्रजाती असल्याने सरोवरच्या मुखापासून ठराविक अंतरापर्यंत हे डॉल्फ़िन सहज दिसतात. 

निळे गगन, निळी धरा, निळे निळे पाणी.......

निळे गगन, निळी धरा, निळे निळे पाणी.......

सातपाडा सोडून आता दोन तास झाले होते. उन्हाचा चटका जाणवायला लागला . होडीच्या नाकावर बसून इतकावेळ चिल्का सरोवरातील अप्रूप न्याहाळत होतो. उन्हामुळे होडीतल्या ताडपत्रीच्या  सावलीत येऊन बसलो. आमचा नावाडी मात्र उन्हात उभा राहून बोट चालवत होता. नजर जाईल तिथे चहूबाजूंना निळशार पाणी पसरल होते. वर निळशार स्वच्छ आकाश आणि दूरवर दिसणारे निळे डोंगर सगळीकडे गुढ निळाई भरुन राहीली होती. निळे गगन, निळी धरा, निळे निळे पाणी........ 

Boat ride in chilka Lake


बोटीच्या इंजिनाचा तालबध्द आवाज सोडला तर कसलाच आवाज नव्हता. अशा भारलेल्या वातावरणात किती वेळ गेला माहिती नाही. डाव्या बाजूला दूरवर एक बेट दिसायला लागले. बेटाच्या बाजूला पाण्यात वॉच टॉवर उभारलेला होता. बेटा जवळच्या दलदलीत असंख्य बदक चरत होती.पक्ष्यांसाठी प्रसिध्द असलेले नालबाना बेट होते ते. या बेटावर जाण्याची परवानगी आमाच्याकडे नव्हती. ती दलदलीत बसलेली बदक जवळून पाहाता यावी यासाठी आमच्या नावाड्याला विनंती केली पण त्याने नकार दिला. कारण विनापरवाना बेटा जवळ बोट आढळली तर वनखाते ती बोट जप्त करते. मगाशी पण डॉल्फ़ीन पासून ठराविक अंतरावरुन नावडी बोट चालवत होता. कशामुळे माहिती नाही पण, दलदलीत बसलेली बदकं अचानक उडाली. तो हजारोंचा थवा उडत उडत बेटा मागे जातांनाचे दृष्य सुंदर दिसत होते.

Nalbana Island, Chilka Lake

Goose near Nalbana Island, Chilka Lake

नलबाना बेट मागे पडले आता पुन्हा सर्वत्र निळाई दाटली होती. चिल्का लेकची जास्तीत जास्त खोली १३ फ़ूट आहे ती याच भागात असावी. आमचा नावाडी कुठल्या रेफ़रन्सने बोट चालवत होता तोच जाणे. त्याच्या आता बोटीत असलेल्या मुलासारखेच त्याचेही बालपण चिल्का सरोवराच्या अंगाखांद्यावर खेळण्यात गेल असेल त्यामुळे त्याला सरोवरचा कोपरा न कोपरा माहिती असेल. थोड्या वेळात म्हणजे सातपाडाहून निघाल्या पासून ४ तासाने समोर कालजाई मंदिराचा कळस दिसायला लागला. इसवीसन १७१७ मध्ये राजा जगन्नाथ मानसिंगने हे मंदिर बांधले. कालजाई हे कालीमातेचे रुप आहे. एका दंतकथेनुसार नवीन लग्न झालेली जाई नावाची मुलगी आपल्या वडिलांबरोबर बोटीतून जात होती. तेंव्हा मोठे वादळ आले आणि बोट बुडाली. जाई सोडून सर्वजण वाचले. या जाईला कालजाईच्या रुपात येथे पुजले जाते. स्थानिक लोकांमध्ये ही देवी प्रसिध्द असल्याने आणि बारकुल पासून दिवसभर बोटसेवा सुरु असल्याने भरपूर लोक कालजाईच्या दर्शनाला येतात. आम्ही पण कालजाईचे दर्शन घेऊन बारकुलकडे निघालो. अर्ध्या तासत बारकुलला पोहोचलो आमच्या नावाड्याचा निरोप घेतला. बारकुलला चिल्का लेकला लागून ओटीडीसीचे पांथनिवास रेस्ट हाऊस आहे. तिथे सामान टाकून रेस्टॉरंट गाठले. चिल्का लेक मधला चविष्ट मासे, कोलंबी आणि खेकडे खाऊन रेस्ट हाऊस मागच्या नारळाच्या बागेत जाऊन बसलो. समोर चिल्का सरोवरातला दलदलीचा पट्टा होता. त्यात असंख्य छोटे मोठे पक्षी बागडत होते. त्यांचे निरीक्षण करण्यात संध्याकाळ कधी झाली कळलेच नाही.

Kaljai Temple, Kaljai Island, Chilka lake

जाण्यासाठी :- ओडीशाची राजधानी भूवनेश्वर ते भुवनेश्वर असा ५ दिवसांचा कार्यक्रम करता येतो. 
पहिला दिवस:- भुवनेश्वर, 
दुसरा दिवस:-  खांडगिरी-उदयगिरी लेणी पाहून कोणार्कचे सूर्य मंदिर, संध्याकाळचा लाईट आणि साऊंड शो. 
तिसरा दिवस:-  पुरी, जगन्नथाचे देऊळ, बीच,
चौथा दिवस:-  पुरी - सातपाडा तेथून बोटीने वर सांगितल्या प्रमाणे चिल्का लेक (शक्य असल्यास नालबाना करुन परत येणे किंवा बारकूलला मुक्काम). 
पाचवा दिवस:-  भूवनेशवर - कटक , बाराबती किल्ला.  

 Little Bitturn (छोटा तापस) Black wing stilt (शेकट्या)
    


#chilkalake#chilkalaketour#chilkalakebiodiversity#chilkalakeodisha#offbeatodisha#onedaytourfrombhuvaneshwar#onedaypicnicspotfrompuri#

Sunday, October 14, 2018

माणदेशातले किल्ले (भाग - १) Vardhangad, Mahimangad, Bhushangad, Varugad, Shikhar Shingnapur, Gondavale, Offbeat Satara

Varugad Fort, Dist Satara

सातारा जिल्ह्याचे भौगोलीक दृष्ट्या दोन भाग पडतात. पश्चिमेकडचा भाग सुपिक, सधन, जंगल आणि डोंगररांगांनी नटलेला तर पूर्वेकडचा भाग म्हणजे दुष्काळी, वैराण, छोट्या छोट्या टेकड्या वजा डोंगररांगांचा. दोन्ही भागाचे स्वत:चे असे वेगळे सौंदर्य आहे. सातारा जिल्ह्यातील माण, खटाव, सांगली जिल्ह्यातील आटपाडी, सांगोला, जत हे तालुके पूर्वीच्या माण देशात मोडतात. माण आणि गिरणा या इथल्या मुख्य नद्या पण हा पर्जन्य छायेचा प्रदेश असल्याने मुळातच पाऊस कमी, दुष्काळ तर पाचवीलाच पुजलेला आहे. माणदेशात फ़िरतांना नेहमी दिसणार दृष्य म्हणजे दूरवर पसरलेला सपाट प्रदेश, त्याला छेद देणार एखाद बाभळीच झाड. त्या मैदानात चरणारा शेळ्या- मेंढ्यांचा कळप त्याची राखण करणारा गडद रंगाचे मुंडासे बांधलेला धनगर आणि पार्श्वभूमीला एखादी टेकडी.....  ग. दि. माडगुळाकर आणि व्यंकटेश माडगुळकरांच्या साहित्यातून माणदेश आणि इथली माणस आपल्याला भेटलेली असतात. पण प्रत्यक्षात तिथे जाऊन त्याचा अनुभव घेण्यात खरी मजा आहे. विविध कारणाने विविध ऋतूंमध्ये मी या भागात फ़िरलो. इथल्या किल्ल्यांवर राहीलो. एका वर्षी तर आम्ही तिथे असतांना ऑक्टोबर महिन्यात एवढा पाऊस झाला की माणदेशातले नदी नाले दुथडी भरुन वाहायला लागले आणि ते आश्चर्य पाहाण्यासाठी लोकांची झुंबड उडालेली पाहिली.    

 माणदेशातून जाणारी मुख्य डोंगररांग म्हणजे महादेव डोंगर रांग, शिखर शिंगणापूरचे मंदिर या डोंगर रांगेवर असल्याने ही डोंगररांग महादेव डोंगररांग या नावाने ओळखली जाते. या डोंगररांगेत उंचच उंच डोंगर आणि डोळे फ़िरवणार्‍या दर्‍या नाहीत. इथले उघडे बागडे डोंगरही आपले वेगळे सौंदर्य राखून आहेत. माणदेशातल्या या मुख्य डोंगररांगेपासून अलग झालेल्या डोंगरावर अनेक किल्ले विराजमान झालेले आहेत. आदिलशहाच्या काळात विजापूर या राजधानीपासून कोकणातल्या बंदरांपर्यंत जाणारा, विजापूर - पंढरपूर - सातारा - वाई - महाड असा व्यापारी मार्ग होता. तसेच फ़लटनकडे उतरणारा मोगराळे घाट या मार्गांचे रक्षण करण्यासाठी वर्धनगड, महिमानगड, वारुगड, भुषणगड इत्यादी किल्ल्याची योजना केली होती. शाहू महाराजांच्या काळात राजधानी सातार्‍याला हलवल्यामुळे या किल्ल्यांना महत्व आले होते.

मुंबई-पुण्याहून माण देशातील, माण, खटाव तालुक्यातील वर्धनगड, भूषणगड, महिमानगडगोंदवलेकर महाराजांचे समाधी मंदिर, शनी शिंगणापूर, वारुगड ही ठिकाणे दोम दिवसात व्यवस्थित पाहाता येतात. सातारा मार्गे माणदेशात शिरल्यास नांदगिरी उर्फ़ कल्याणगड हा किल्लाही या बरोबर पाहाता येतो. दुसर्‍या दिवशी मुंबई पुण्याकडे फ़लटण मार्गे गेल्यास संतोषगड, फ़लटनचे राम मंदिर, जरबेश्वर मंदिर, राजवाडा आणि समाध्या पाहाता येतात. 
 
माणदेशातला पहिला किल्ला वर्धनगड. सातरा जिल्ह्यातून जाणार्‍या महादेव डोंगर रांगेवर, भांडलीकुंडल नावाचा जो फाटा आहे त्यावर वर्धनगड किल्ला बांधलेला आहे. सातारा - पंढरपूर मार्गावर कोरेगाव नंतर येणारा घाट याच किल्ल्याच्या पदरातून जातो. सातार्‍या पासून ३० किमी अंतरावर वर्धनगड गाव आहे.

Vardhangad, Dist Satara

वर्धनगड
वर्धनगड छ्त्रपती शिवाजी महाराजांच्या वास्तव्याने पावन झालेला किल्ला आहे. अफजलखानाच्या वधानंतर छ्त्रपती शिवाजी महाराजांनी वर्धनगड बांधला. १२ ऑक्टोबर ते ११ नोव्हेंबर १६६१ शिवाजी महाराज या गडावर मुक्कामाला होते.  वर्धनगड गावाच्या बाहेर मुख्य रस्त्या लगत गडावरच्या दोन तोफ़ा आणून ठेवलेल्या आहेत. येथून पक्का रस्ता थेट किल्ल्याच्या पायथ्याशी जातो. किल्ल्यावरील वर्धनीमातेच्या मंदिरात पंचक्रोशीतील लोकांचा राबता असतो. त्यामुळे किल्ल्यावर जाणारी वाट मळलेली आहे. साधारणपणे अर्ध्या तासात आपण गडाच्या प्रवेशव्दारापाशी पोहोचतो. गडाचे प्रवेशद्वार हे पूर्वाभिमुख असून गोमुखी बांधणीचे आहे. आजही ते सुस्थितीत उभे आहे. दरवाज्या पासून किल्ल्याची तटबंदी चालू होते, ती संपूर्ण गडाला वळसा घालून पुन्हा दरवाजाच्या दुसर्‍या टोकाशी येऊन पोहोचते. ही तटबंदी आजही चांगल्या स्थितीत आहे. दरवाजातून आत शिरल्यावर डावीकडेच एक ध्वजस्तंभ आहे. या ध्वजस्तंभाच्या थोडे पुढे गेल्यावर तटातून बाहेर पडण्यासाठी चोरवाट तयार केलेली आहे.


      दरवाज्यातून आत शिरल्यावर समोरच एक मोठे टेकाड दिसते. यावर चढून जाण्यासाठी पायर्‍या आहेत. या टेकाडावर चढून जातांना वाटेतच हनुमानाची भग्न दगडी मूर्ती आहे. पुढे शंकराचे छोटेसे देऊळ लागते. त्याच्याच बाजूला पिण्याच्या पाण्याचे टाके आहे. प्रवेशद्वारापासून टेकाडावर असणार्‍या मंदिरापर्यंत पोहोचण्यासाठी १५ मिनिटे लागतात. टेकाडावर गडाची अधिष्ठात्री वर्धनीमातेचे मंदिर आहे. वर्धनीमाता नवसाला पावत असल्यामुळे कौल लावण्यासाठी भाविकांची गर्दी चालूच असते. मंदिराच्या गाभार्‍यात सुंदर कासवाची मूर्ती कोरलेली आहे. मंदिराच्या मागच्या बाजूने टेकाडावरून खाली उतरावे. या वाटेने खाली उतरतांना उजवीकडे पाण्याची टाकी आढळतात. संपूर्ण गड फिरण्यास एक तास लागतो.

Mahadev Mandir, Vardhangad, Satara

Fortification of Vardhangad Fort , Satara

माण तालुक्यातला दुसरा किल्ला महिमानगड हा सातारा पंढरपूर रस्त्यावर असलेल्या महिमानगड गावात आहे. वर्धनगडापासून २२ किलोमीटरवर हा किल्ला आहे.

Mahimangad Fort , Dist Satar


महिमानगड

महिमानगड गावातून ठळक पायवाट गडावर गेलेली आहे. साधारणपणे अर्ध्या तासात आपण गडाच्या उध्वस्त प्रवेशद्वारातून गडावर प्रवेश करतो. प्रवेशद्वाराच्या बाहेरील बाजूस असलेल्या बुरुजांची रचना अशी केलेली आहे की, प्रवेशद्वाराजवळ येई पर्यंत आपल्याला ते दिसत नाही. प्रवेशद्वाराच्या चौकटीतच हत्तीचे सुंदर शिल्प कोरलेले आहे. किल्ल्याच्या प्रवेशद्वाराच्या आजुबाजुला असणारी तटबंदी चांगल्या स्थितित शाबूत आहे. प्रवेशद्वारातून आत शिरल्यावर ऊजव्या बाजूस समोरच हनुमानाचे देऊळ दिसते. त्याच्या समोरच बुरुजावर जाण्यासाठी केलेल्या पायर्‍या दिसतात.येथून संपूर्ण गडाची तटबंदी नजरेस पडते. थोडे पुढे गेल्यावर खालच्या बाजूस पाण्याचे सुंदर तलाव आहे, तलाव बर्‍यापैकी खोल आहे. या तलावाला बारामही पाणी असते. त्याच्याच बाजूला वाड्यांचे भग्नावशेष दिसतात. या बांधीव तलावाच्या बाजूला एक मोठा खड्डा आहे, तो साच पाण्याचा तलाव असावा. या दोन तलावांच्या मधून वाट गडाच्या ईशान्येस असलेल्या सोंडेकडे जाते. या सोंडेवर असलेल्या तटबंदीमध्ये एक चोर दरवाजा आहे. या दरवाजातून पलिकडे गेल्यावर लांबवर पसरलेली सोंड दिसते. सोंडेच्या टोकाला एक बुरुज आहे. हे पाहून परत येतांना २ तलावांमधून न येता किल्ल्याच्या रस्त्याकडील तटबंदीच्या बाजूने यावे, येथे तलावाच्या वरच्या बाजूस एक पीराचे थडगे आहे. येथून प्रवेशद्वारापाशी येऊन प्रवेशद्वाराच्या डाव्या बाजूस गेल्यावर तटबंदी व बुरुजांचे अवशेष पाहायला मिळतात. येथील तटबंदीवरुन खालचे महिमानगड गाव दिसते. गड फिरण्यास साधारण अर्धातास लागतो. किल्ल्यावरून वर्धनगड, ईशान्येकडे असणारा मोळ घाट असा सर्व परिसर दिसतो.
 
Mahimangad Fort, Dist Satara
महिमानगडा पासून ४० किलोमीटरवर भूषणगड किल्ला आहे.

Bhushangad, Dist Satara


भूषणगड

सातारा जिल्ह्यातील खटाव तालुक्यात दूरवर पसरलेल्या मैदानी प्रदेशात असलेला भूषणगडचा एकमेव डोंगर आपले दुरुनच लक्ष वेधून घेतो. या डोंगरावर सुस्थितीत असलेला भूषणगडचा किल्ला व नवसाला पावणारी हरणाइ देवी, या मुलुखात प्रसिध्द आहे. गावकर्‍यांनी गडावर जाण्यासाठी पायर्‍या बांधल्या आहेत व गडावर वृक्षारोपण करुन गड हिरवागार केलेला आहे. यात पिवळ्याजर्द कन्हेरीच्या फुलांची झाडे मोठ्या प्रमाणात असल्यामुळे गडाला वेगळीच शोभा आली आहे. तसेच अनेक छोटे पक्षी व फुलपाखर यांनी गड गजबजून गेला आहे.

Fortification of Bhushangad Fort,Dist. Satara
देवगिरीचा सम्राट राजा सिंघण दूसरा (१२१०-१२४७) याने हा किल्ला बांधला. .. १६७६ मध्ये शिवाजीराजांनी आदिलशहाकडून भूषणगडचा किल्ला जिंकून घेतला व त्याची फेरउभारणी केली. नंतरच्या काळात औरंगजेबाने किल्ला जिंकून त्याचे नाव ‘‘इस्लामतारा’’ ठेवले. पेशवेकाळात हा गड पंतप्रतिनिधींच्या ताब्यात होता. .स १८४८ मध्ये इंग्रजांनी सातार्‍याचे राज्य खालसा केल्यावर भूषणगडचा ताबा इंग्रजांकडे आला.


भूषणगडवाडीतून पायर्‍यांची वाट गडावर जाते. गडाची प्रवेशद्वाराची कमान आज शाबूत नाही. पण त्याच्या बाजूचे बुरुज सुस्थितीत आहेत. हे प्रवेशद्वार पूर्वाभिमुख असून त्याची बांधणी ‘‘गोमुखी’’पध्दतीची आहे. प्रवेशद्वाराच्या आत पहारेकर्‍यांच्या देवड्या आहेत. प्रवेशद्वारा समोरील वाट तटबंदीच्या बाजूने जाते, या मार्गावर आपल्याला एक खोल विहीर पाहायला मिळते. गडाची तटबंदी आजही सुस्थितीत असल्यामुळे त्यात जागोजागी आपल्याला जंग्या पाहायला मिळतात.

Entrance Gate of Bhushangad Fort

Water tank on Bhushangad Fort, Dist Satara
प्रवेशद्वारातून आत आल्यावर डावीकडील पायर्‍यांची वाट मोठ्या बुरुजाकडे जाते. या बुरुजाला तोफेसाठी झरोके आहेत. या बुरुजावरुन गडाचा मधला उंचवटा दिसतो. बुरुज पाहून मधल्या उंचवट्याकडे जाताना, उजव्या हाताला भव्य बांधीव कुंड दिसते. या कुंडाजवळच महादेवाचे छोटे मंदीर आहे. या मंदिरावरुन पुढे गेल्यावर किल्ल्याची अधिष्ठात्री असलेल्या हरणाई देवीचे उत्तराभिमुख मंदिर दिसते. या जिर्णोध्दारीत मंदिरात हरणाई देवीची दिड फूट उंचीची मुर्ती आहे. मूर्तीवर पितळी मुखवटा बसविलेला आहे. हरणाई देवीच्या उजव्या बाजूस सिध्दनाथाची काळ्या दगडात कोरलेली मूर्ती आहे. मंदिरासमोर दिपमाळ व शेंदूर फासलेले दगड आहेत. मंदिरासमोरील पायवाटेने उंचवटा उतरुन आपण गडाच्या उत्तर तटबंदीपाशी येतो. येथून किल्ल्याची तटबंदी व बुरुज नजरेस पडतात. याशिवाय भूषणगडची तटबंदीच्या खालच्या अंगाला असलेली दक्षिणोत्तर पसरलेली लांब सोंड दिसते.तटबंदीवरुन चालत गेल्यास देवळाच्या खालच्या बाजूस साचपाण्याचा तलाव दिसतो. याच तटबंदीवरुन आपण संपूर्ण किल्ल्याची प्रदक्षिणाकरुन पुन्हा प्रवेशद्वारापाशी येतो.
Fortification of Bhushangad

प्रवेशद्वारातून बाहेर पडून काही पायर्‍या उतरल्यावर डाव्याबाजूला एक रुंद मळलेली पायवाट दिसते. ही तटबंदी व बुरुजाखालुन जाणारी पायवाट भूयारी देवी मंदिराकडे जाते. वाटेत आपल्याला तटबंदीवरुन दिसणारी भूषणगड डोंगराची सोंड लागते. भूयारी देवीचे मंदिर भूयार बुजवून नविनच बनविण्यात आलेले आहे. भूषणगडची गडफेरी येथे पूर्ण होते; ती करण्यास १ तास लागतो.

Gondavalekar Maharaj Samadhi Mandir, Gondavale


शुकाचार्य (शुकाचारी) ते कोळदुर्ग हा माणदेशातील अप्लपरिचित ठिकाणावरचा ब्लॉग वाचण्याकरीता खालील लिंकवर टिचकी मारा. 

गोंदवलेकर महाराज मंदिर, गोंदवले.

भूषणगडापासून ३५ किलोमीटरवर गोंदवले आहे. ब्रम्हचैतन्य गोंदवलेकर महाराजांच्या वास्तव्याने पावन झालेल्या या गावात गोंदवलेकर महाराजांचे समाधी मंदिर, थोरले राम मंदिर आनि धाकले राम मंदिर ही मम्दिरे पाहाण्यासारखी आहेत. थोरले राम मंदिरा समोर हनुमान मंदिर आहे . त्याच्या जवळ गजलक्ष्मीचे एक शिल्प आणि वीरगळ पाहायला मिळतात. गोंदवल्यातल्या अध्यात्मिक, शांत आणि पवित्र वातावरणचा अनुभव घेऊन आपल्या पुढच्या प्रवासाला निघायचे. गोंदवल्यापासून १७ किलोमीटरवर शिखर शिंगणापूर येथे प्राचिन स्वयंभू शिवमंदिर आहे. यावरुनच या डोंगररांगेला महादेव डोंगररांग म्हणतात. या डोंगररांगेत वारूगड, वर्धनगड, महिमानगड, कल्याणगड हे किल्ले आहेत. याच रांगेच्या एका फाट्यावर समुद्र सपाटी पासून १,०५० मी. उंचीवर शिखरशिंगणापूरचे प्राचिन मंदिर आहे.

Shikhar Shingnapur Temple


शिखर शिंगणापूर

पुराणातल्या कथेनुसार शिखर शिंगणापूर जवळ असलेल्या गुप्तलिंग या स्थानावर शंकर घोर तपश्चर्येला बसले होते. पार्वती भिल्लीणीच्या रुपात तेथे आली. तांडव नृत्य करून पार्वतीने शंकराची तपश्चर्या मोडली. तपश्चर्या भंग होताच भगवान शंकरांना खूप राग आला. त्यांनी आपल्या जटा तेथील शिळेवर आपटल्या. जटा आपटताच त्या शिळेतून पाण्याचा प्रवाह सुरु झाला. आजही गुप्तलिंगावर गोमुखातून पाण्याचा अविरत प्रवाह सुरु आहे. पार्वतीने शंकराची क्षमा मागितली. पार्वतीच्या याचनेने भगवान शंकर शांत झाले. गुप्तलिंगावर श्री शंभू महादेव आणि पार्वतीचे मिलन झाले. भगवान शंकर आणि पार्वती यांचा विवाह चैत्र शुद्ध अष्टमीला श्री क्षेत्र शिखर शिंगणापूर येथे पार पडला.      आजही दरवर्षी शिखर शिंगणापूर येथे चैत्र शुध्द अष्टमीला शंकर पार्वती विवाह सोहळा अगदी साग्रसंगीत साजरा केला जातो. पंचमीला हळदीचा कार्यक्रम असतो. या लग्नासाठी एक भले मोठे ५५० फुट लांब पागोटे विणले जाते. विवाहाच्या दिवशी या पागोट्याचे एक टोक महादेवाच्या कळसाला तर दुसरे टोक अमृतेश्वराच्या देवळाच्या कळसाला बांधतात.

Entrance Gate of  Shikhar Shingnapur Temple.
इतिहासात डोकावल्यास देवगिरीच्या यादव घराण्यातील सिंघण राजाने हे गाव वसविले होते. त्यावरुन गावाचे पूर्वीचे नाव सिंघणापूर पडले असावे. पुढे या नावाचा अपभ्रंश होऊन आजचे शिंगणापूर नाव प्रचलित झाले असावेशिखर शिंगणापूर हे भोसले घराण्याचे कुलदैवत. शिवाजी महाराजांचे आजोबा मालोजीराजे भोसले आपल्या परिवारासह देवदर्शनासाठी येथे येत असत. माण - खटाव हा पूर्वी पासून दुष्काळी प्रदेश होता. त्यामुळे शिखर शिंगणापूरला येणार्‍या भाविकांचे पाण्याच्या दुर्भिक्षेमुळे होणारे हाल पाहून मालोजीराजांनी गावात मोठे तळे बांधले, त्यास पुष्करतिर्थ असे म्हणतात. आजही हा तलाव शिखर शिंगणापूरच्या टेकडीच्या पायथ्याशी पाहायला मिळतो. शिवाजी महाराजांनी या मंदिराची २ भव्य प्रवेशव्दारे बांधली. त्यातील पूर्वेकडील प्रवेशव्दार ६० फूट उंच असून त्यावर सापाचे सुंदर शिल्प कोरलेले आहे. दुसरे प्रवेशव्दार उत्तरेकडे असून ते ४० फूट उंच आहे. मंदिरापर्यंत येण्यासाठी रस्ता झाल्यामुळे ही दोन्ही महाव्दारे पाहाण्यासाठी वाट वाकडी करून जावे लागते.

Smruti Mandir, Shikhar Shingnapur
Smruti Mandir, Shikhar Shingnapur

      ..१७३५ मध्ये शाहू महाराजांनी देऊळाचा जिर्णोध्दार केला. त्यावेळेच्या स्थापत्य शैलीवर मुस्लिम स्थापत्याचा प्रभाव होता, हे मुख्य मंदिराच्या आजूबाजूला असलेल्या छोट्या मंदिरांच्या कळसाच्या घुमटाकार आकारावरून सिध्द होते. त्याचवेळी शाहू महाराजांनी मंदिराच्या पश्चिमेला शहाजी महाराज, शिवाजी महाराज व संभाजी महाराज या तिघांची स्मारके (स्मृती मंदिरे) बांधली. आज ही स्मारके दुर्लक्षित व दुरावस्थेत असली तरी पाहाण्यासारखी आहेत. काळ्या पाषाणात बांधलेल्या या स्मारकामध्ये ३ शिव मंदिरे आहेत. मंदिरांच्या व्दारपट्टीवर गणपती कोरलेला आहे. मंदिरांसमोर तुलशी वृंदावन आहेत. मंदिराच्या डाव्या बाजूला कमानीयुक्त ओवर्‍या आहेत. .. १९७८ मध्ये शिखर शिंगणापूर मंदिराचा पुन्हा एकदा जिर्णोध्दार करण्यात आला. दक्षिणेतील रामस्वामी स्थापत्य तज्ञाकडून ६० फूटी शिखराची व मंदिराची डागडुजी करून आकर्षक रंग देण्यात आला आहे.

Carving on the pillar of Shikhar Shingnapur Temple

शिंगणापूर टेकडीवरील शिवमंदिराकडे जाताना शांतिलिंग स्वामींची समाधी व त्यापुढे खडकेश्वराचे मंदिर लागते. धवलगिरी किंवा स्वर्णाद्री म्हणून ओळखल्या जाणार्‍या शिखरावर शंकराचे मंदिर असून त्याच्या चारही बाजूला तटबंदी आहे. तटबंदीत चार दरवाजे आहेत. पायर्‍यांच्या मार्गाने चालत गेल्यास आपण जिजाऊ वेशीतून शेंडगे दरवाजा ओलांडून मंदिराच्या मुख्य प्रवेशद्वाराजवळ पोहोचतो. रस्त्याने आल्यास आपण तटबंदीतील उपव्दारापाशी पोहोचतो. येथून मंदिरात प्रवेश केल्यावर उजव्या बाजूला दोन भव्य दिपमाळा दिसतात. त्याच्या बाजूला नगारखाना आहे.

Carving on the pillar of Shikhar Shingnapur Temple

काळ्या पाषाणात बांधलेले शंकराचे मंदिर हेमाडपंती पद्धतीचे आहे. मंदिराचे छत १८ दगडी खांबावरती तोललेले आहे. खांबांवरील चौकटीत शिकारीची, मैथूनाची व पौराणिक कथेतील प्रसंगांची शिल्प कोरलेली आहेत. त्यातील एका शिल्पात दोन शरीरे (धड) व एक डोकं असलेला प्राणी दाखवलेला आहे. त्याचे डोके एका बाजूने झाकल्यास बैल दिसतो, तर दुसर्‍या बाजूने झाकल्यास हत्ती दिसतो. मंदिरातील शिल्पकला वेळ काढून पाहाण्यासारखी आहे. दगडी खांबांच्या वरच्या टोकाला यक्ष कोरलेले आहेत. त्यांच्या खांद्यावर मंदिराचे छत तोललेले दाखवण्यात आले आहे. छताचा विस्तार बाहेरील खांबापासून 3 फूट बाहेर आहे. मंदिराच्या गाभार्‍या बाहेर डाव्या बाजूला गणपतीची मुर्ती आहे. गाभार्‍याच्या व्दारपट्टीवर मक्षीकाम केलेले आहे. मंदिराच्या गाभार्‍यात भगवान शंकराचे आणि दुसरे पार्वतीचे अशी दोन लिंग आहेत. गाभार्‍याच्या समोर जमिनीवर दगडात कोरलेले कासव आहे. त्याच्या पुढे ४ नंदी आहेत. त्यांना तांब्या - पितळेचे आवरण घातलेले आहे. मंदिरात पोर्तुगीज बनावटीच्या दोन घंटा असून त्यांच्यावर रोमन लिपीत अनुक्रमे १६७० व १७२० सालांचा उल्लेख आहे. मंदिराच्या आवारात बरीच लहान मंदीरे आहेत. त्यांच्या कळसाचा आकार घुमटाकार आहे. 


      मंदिराच्या पश्चिमेकडे अमृतेश्वराचे हेमाडपंथी मंदिर आहे. यास "बळी महादेव" म्हणून देखील ओळखले जाते. मंदिराच्या दक्षिण दरवाज्यातून किंवा रस्त्याने अमृतेश्वर मंदिराकडे जाता येते. मंदिराचे गाभारा आणि सभा मंडप असे दोन भाग आहेत. मंडपाचे छत हे १६ कोरीव दगडी खांबांवर तोललेले आहे.




शिंगणापूरचे मंदिर पाहून झाल्यावर आपला आजच्या दिवसातला शेवटचा मुक्कामाचा किल्ला वारुगड किल्ला आहे. शिखर शिंगणापूर ते वारुगड अंतर २६ किलोमीटर आहे. किल्ल्याच्या माचीवर वारुगड गाव वसलेले आहे. त्यामुळे गाडी थेट वारुगडाच्या माचीवर जातात. मुंबई-पुणे-फ़लटणहून वारुगडावर थेट एअसटीच्या बसेस आहेत.

Flower of Pomegranate

Pomegranate

वारुगडावरील मंदिरात राहाण्याचा योग दोनदा आला. एकदा राहिलो त्यादिवशी अमावास्या होती. आजूबाजूच्या गावातले लोक मंदिरात जमून अमावास्येच्या रात्री भजन गाऊन जागर करतात. त्यामुळे आमच्या झोपेचे मात्र बारा वाजले. वारुगड परिसरात उत्तम सिताफ़ळ आणि डाळींब होतात. एका हातात मावणार नाहीत एवढ्या आकाराची फ़ळ आम्ही गडावरुन विकत घेतली होती. 

Varugad, Dist Satara

वारुगड


वारुगड किल्ला माची व बालेकिल्ला या दोन भागात विभागलेला आहे. रस्त्याने किल्ल्यावर प्रवेश करण्यापूर्वी दुरुनच किल्ल्याची तटबंदी आपले लक्ष वेधून घेते. किल्ल्याची माची ही संपूर्ण तटबंदीवेष्टीत आहे. आजही ती बर्‍याच मोठ्या प्रमाणावर शाबूत आहे. बालेकिल्ल्यावर जाणारा मार्ग हा या माचीतूनच पुढे जातो. या माचीत शिरण्यासाठी पूर्वी ५ दरवाजे होते. आता मात्र रस्त्याच्या उजव्या बाजूला एकच दरवाजा शिल्लक आहे. त्याच्या पुढे पाण्याचा छोटा तलाव आहे. रस्ता संपतो तिथे भैरोबाचे जीर्णोध्दारीत मंदिर आहे. मंदिर प्रशस्त असल्याने येथे राहण्याची सोय होऊ शकते. मंदिरा समोरच हातपंप व वस्ती आहे. मंदिराच्या मागे धर्मशाळा आहे, येथे राहण्याची सोय होते.
मंदिर पाहून पुढे गेल्यावर किल्ल्याचे फलटण कडील प्रवेशव्दार लागते. गिरवी जाधववाडी या मार्गे माचीत प्रवेश करणारी वाट याच दरवाजातून वर येते.

Balekilla, Varugad, Dist Satar
गिरवी जाधववाडीतून माचीवर येणारी पायवाट दरवाजातून पुढे गेल्यावर दोन भागात विभागते. डावीकडे जाणारा रस्ता माचीवरील घोडेवाडीकडे जातो, तर सरळ वर जाणारी वाट १५ मिनिटात बालेकिल्याच्या प्रवेशद्वारापाशी येऊन धडकते.( रस्त्याने किल्ल्यावर प्रवेश केल्यास डाव्या बाजूची पायवाट पाण्याच्या टाक्याच्या बाजूने बालेकिल्ल्यावर जाते.) बालेकिल्ल्याच्या पायथ्याशी पाण्याचे सुंदर बांधीव टाक आहे. बालेकिल्ल्याच्या प्रवेशव्दाराची रचना गोमुखी पध्दतीची आहे. बालेकिल्ल्याची तटबंदी आजही शाबूत आहे. बालेकिल्ल्यावर पोहोचल्यावर समोरच एक सदरेची इमारत आहे. आज ती पूर्णपणे नव्याने बांधून काढलेली आहे. समोरच पाण्याचे टाके व एक विहीर आहे. विहीर बर्‍याच प्रमाणात बुजलेली आहे.किल्ल्यावरून आजूबाजूचा परिसर विस्तीर्ण प्रदेश नजरेस पडतो.

Water Tank on Varugad Fort, Dist Satara

वारुगडावर मुक्कामाची उत्तम सोय आहे. वारुगडावर मुक्काम करुन दुसर्‍या दिवशी मोगराळे घाट उतरुन संतोषगड, फ़लटनचे राम मंदिर, जरबेश्वर मंदिर, राजवाडा आणि समाध्या पाहून मुंबईला जाता येते.

Water Tank on Varugad Fort, Dist Satara

 शुकाचार्य (शुकाचारी) ते कोळदुर्ग हा माणदेशातील अप्लपरिचित ठिकाणावरचा ब्लॉग वाचण्याकरीता खालील लिंकवर टिचकी मारा.